SŁOWNIK BIOGRAFICZNY NSZZ "SOLIDARNOŚĆ" REGIONU CZĘSTOCHOWSKIEGO - Andrzej Okularczyk (1931-2014)

Andrzej Okularczyk, ur. 12 lutego 1931 r. w Dąbrowie Górniczej. W latach 1949-1950 pracował w Kopalni Węgla Kamiennego "Prezydent" w Chorzowie, potem do 1951 r. był nauczycielem w Szkole Podstawowej nr 8 w Chorzowie, a jednocześnie uczył się w Liceum i Gimnazjum w Chorzowie.
W latach 1949-1951 był współorganizatorem tajnej organizacji młodzieżowej "Walka o Niepodległość" (ps. Jędruś). 18 października 1951 r. został aresztowany, a już 31 grudnia skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Katowicach na 5 lat więzienia za "usiłowanie dokonania przemocą zmiany ustroju". W 1953 r. Rada Państwa zmniejszyła karę do 3 lat więzienia. Początkowo przebywał w więzieniu w Tarnowskich Górach, w lipcu 1952 r. skierowany został do przymusowej pracy w kopalni "Andaluzja" w Piekarach Śląskich (Ośrodek Pracy Więzienniczej). Na wolność wyszedł 18 listopada 1953 r., po odbyciu pełnego wymiaru kary. Zaliczono mu 2 dni za jeden dzień pracy na kopalni przy wyrabianiu co najmniej 110% normy.
W latach 1954-1955 pracował w Hucie "Kościuszko" w Chorzowie. Przez dwa lata starał się o przyjęcie na studia, w 1955 r. - gdy przemilczał wyrok w życiorysie - został przyjęty na Politechnikę Częstochowską. W 1961 r. ukończył studia dzienne na Wydziale Budowy Maszyn i tu został przyjęty do pracy jako pracownik naukowo-dydaktyczny, w latach 1970-77 był kierownikiem Międzywydziałowego Zakładu Nowych Technik Nauczania. W 1979 r. jednocześnie (na 1/2 etatu) był technologiem w Zakładach Sprzętu Motoryzacyjnego "Polmo" w Praszce. Do 1980 r. był członkiem Związku Nauczycielstwa Polskiego, w latach 1972-1975 członkiem Rady Zakładowej, a w 1976-1980 zakładowym Społecznym Inspektorem Pracy. W czerwcu 1976 r. "profilaktycznie" został odizolowany w jednostce wojskowej w Żaganiu (powołany na 6-tygodniowe ćwiczenia).
We wrześniu 1980 r. był jednym z założycieli "Solidarności" na Politechnice, członkiem Grupy Inicjującej, potem Komitetu Założycielskiego. W grudniu 1980 r. został wiceprzewodniczącym Komisji Zakładowej. W czerwcu 1981 r. był delegatem na I Walne Zebranie Delegatów Regionu Częstochowa i został wybrany członkiem Prezydium Zarządu Regionu ds. bhp, ochrony środowiska i warunków pracy.
13 grudnia 1981 r. został internowany w obozie Zabrze-Zaborze, skąd zwolniono go 15 marca 1982 r. W maju 1982 r. Uczelniana Komisja Oceniająca postanowiła go zaocznie "zwolnić ze stanowiska nauczyciela akademickiego ze względu na brak odpowiedzialności politycznej w kontaktach z młodzieżą oraz gwarancji prawidłowego wychowania studentów w duchu socjalistycznym […] do czasu rozwiązania umowy o pracę - odsunąć od zajęć dydaktycznych". Po odwołaniu do rektora i pozytywnej opinii Wydziałowej Komisji Oceniającej został zatrudniony jako pracownik techniczny. 2-3 maja 1983 r. był zatrzymany, potem wielokrotnie wzywany był na przesłuchania przez SB.
W latach 1984-1989 był współorganizatorem odczytów i spotkań kultury niezależnej (m.in. Tygodni Kultury Chrześcijańskiej) w Duszpasterstwie Akademickim przy kościele św. Wojciecha oraz innych kościołach Częstochowy. W 1988 r. interweniował u Rzecznika Praw Obywatelskich w sprawie przywrócenia do pracy jako wykładowcy, dopiero w 1989 r. został przywrócony do pełni praw zawodowych.
Od maja 1989 r. był członkiem Komisji Zakładowej NSZZ "Solidarność", w latach 1989-1991 jej przewodniczącym, a od 1998 r. wiceprzewodniczącym. W 1989 r. był delegatem na II WZD Regionu Częstochowskiego, w latach 1989-1991 członkiem Zarządu Regionu. Od 1991 r. przebywał na emeryturze, zaangażował się w działalność polityczną, od 1991 r był członkiem Unii Demokratycznej, potem Unii Wolności, Partii Demokratycznej. W latach 1991-1993 był przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego UD. W latach 1961-1981 był współorganizatorem i sekretarzem oddziału Towarzystwa Organizacji i Kierownictwa w Częstochowie, a w latach 1965-1974 zastępcą przewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego. Od 1991 r. był członkiem Stowarzyszenia Więzionych, Internowanych i Represjonowanych "WIR" w Częstochowie, w latach 1994-1999 jego przewodniczącym. Od 1992 r. był członkiem Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego 1944-1956 w Warszawie, od 1995 r. przewodniczącym Zarządu Regionalnego.
Jest autorem patentu na elektrodyfuzyjne chromowanie stali. Uhonorowany został odznaczeniami: Złota Odznaka Honorowa Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa 1968, Srebrny Krzyż Zasługi 1974, Złota Odznaka Związku Nauczycielstwa Polskiego 1980, Złoty Krzyż Zasługi 1989, Odznaka Weterana Walk o Niepodległość przyznana przez Komitet ds. Kombatantów 1995, Krzyż Więźnia Politycznego 1939-56 przyznany przez Komitet ds. Kombatantów 1996, Pamiątkowy Krzyż "Semper Fidelis" przyznany przez Zarząd Naczelny Stowarzyszenia Polskich Byłych Więźniów Politycznych we Wrocławiu 1999.
Zmarł 21 października 2014 r. w Częstochowie, pochowany został 24 października na Cmentarzu Komunalnym.

Wojciech Rotarski